‍ روز بزرگداشت شیخ بهایی 

شیخ بهایی، با نام محمد بن عزالدین حسین بن عبدالصمد حارثی، ادیب و دانشمند مشهور ایرانی - لبنانی است که در قرن دهم قمری زندگی می‌کرد. از میان مشهورترین کتاب‌های او می‌توان به «کشکول شیخ بهایی»، مثنوی «نان و حلوا»، مثنوی «شیر و شکر» و «اربعین» اشاره کرد.

تحصیلات، شاگردها و سفرهای شیخ بهایی

شیخ بهایی در قزوین و اصفهان که حوزه‌های علمیه‌ی فعال داشتند تحصیل کرد. اما اولین و مهم‌ترین استاد او را باید پدرش بدانیم. او نزد پدر تفسیر، حدیث، علوم عقلی و ادبیات عرب را فراگرفت. او خودش هم شاگردان برجسته‌ای را تربیت کرد: محمدتقی مجلسی، صدرالمتألهین شیرازی (ملاصدرا)، سید ماجد بحرانی و ملاصالح مازندرانی از عالمان بزرگ دوران خود به شمار می‌آمدند.

شیخ بهایی برای مدتی از مقام شیخ‌الاسلامی فاصله گرفت تا به سفر حج برود. این سفر به طول انجامید و او مناطق دیگری مانند عراق، شام، حلب، بیت‌المقدس، حجاز و مصر را هم دید. همچنین در برخی منابع آمده است که او در دو سفر شاه عباس که پیاده و به‌سمت مشهد بود، همراه او بوده است.

شیخ بهایی در میان ایرانیان

شیخ بهایی در میان ایرانیان دانشمندی مشهور و قابل احترام است. او را از دوستان و هم‌دوره‌های میرداماد می‌دانند. همچنین به بهانه‌ی یادبود و بزرگداشت او، یکی از خیابان‌های تهران را به نام شیخ بهایی نام‌گذاری کرده‌اند. 

شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان از سال 1383 اقدام به برگزاری جشنواره‌ی شیخ بهایی کرده است. موضوع این جشنواره فن‌آفرینی و کارآفرینی است. از آنجا که شیخ بهایی اقدامات ارزنده‌ای در زمینه‌ی علم معماری، ریاضیات و نجوم در زمان خود انجام داد، این جشنواره به پاس زحمات او و برای یادبودش، جشنواره‌ی شیخ بهایی نام گرفته است

 ایمنی را مصونیت در برابر آسیب های ناشی از حوادث، اعم از طبیعی و غیرطبیعی معنا کرده اند. از آن جایی که نمی توان به ایمنی به صورت صد در صد دست یافت، کارشناسان معمولاً از اصلاحاتی نظیر «ارتقاء و ایمنی» و «سطح پیشرفت ایمنی» استفاده می کنند. سطح پیشرفت ایمنی رابطه تنگاتنگی با توسعه دارد، لذا در کشورهای پیشرفته، یکی از اهداف دولت ها، حداکثر کردن سطح پوشش ایمنی برای دست یابی به حداکثر توسعه است. هدف از نامگذاری این روز به عنوان روز ملی ایمنی و آتش نشانی، تبدیل ایمنی در کشور به یك فرهنگ میباشد. در کشور ما بیش از ۱۶۰ سال از تأسیس اولین ایستگاه آتش نشانی در شهر تبریز به سال ۱۲۲۱ شمسی و نزدیک به هشتاد سال از تأسیس آتش نشانی پایتخت می گذرد. پس از انقلاب اسلامی، با انحلال سازمان دفاع غیر نظامی، فلسفه وجودی آتش نشانی های کشور توسط بندهای ۱۴ و ۲۰ ماده ۵۵ قانون شهرداری تعریف گشت و از همین رو سازمان های آتش نشانی زیر مجموعه شهرداری ها قلمداد می شوند. بر اساس این قانون شهرداری ها ملزم هستند، برای حفظ شهرها از خطر سیل و حریق و دیگر مخاطرات تدابیر مؤثری اتخاذ نمایند.

سهراب سپهری (۱۵ مهر ۱۳۰۷ کاشان – ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹ تهران) شاعر، نویسنده و نقاش اهل ایران بود. سهراب سپهری از مهم‌ترین شاعران معاصر ایران است و شعرهایش به زبان‌های بسیاری از جمله انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه شده‌اند.

سهراب سپهری در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعه شعر نیمایی خود را به نام مرگ رنگ منتشر کرد. سهراب هنرمندی جستجوگر، تنها، کمال‌طلب، فروتن و خجول بود که دیدگاه انسان مدارانه‌اش بسیار گسترده و فراگیر بود. از این رو آثار وی همیشه با نقد و بررسی‌هایی همراه بوده‌اند. برخی از کتاب‌های او چنین می‌باشند: «تا انتها حضور»، «سهراب مرغ مهاجر» و «هنوز در سفرم»، «بیدل، سپهری و سبک هندی»، «تفسیر حجم سبز»، «حافظ پدر، سهراب سپهری پسر، حافظان کنگره»، «نیلوفر خاموش: نظری به شعر سهراب سپهری» و «نگاهی به سهراب سپهری». 

سهراب سپهری در ابتدا به سبک نیمایی شعر می‌سرود ولی بعدها رویه خودش را باز شناخت. در این شیوه جدید سهراب سپهری بر دیدگاه انسان مدارانه و آموخته‌هایی که از فلسفه ذن فرا گرفته بود به شیوه جدیدی دست یافت که «حجم سبز» شیوه تکامل یافته سبکش محسوب می‌شود. وی عادت داشت که دور از جامعه آثار هنری اش را خلق کند و برای رسیدن به تنهایی‌هایش «قریه چنار» و کویرهای کاشان را انتخاب کرده بود. شعر وی صمیمی، سرشار از تصویرهای بکر و تازه‌است که همراه با زبانی نرم، لطیف، پاکیزه و منسجم تصویر سازی می‌کند. از معروفترین شعرهای سهراب سپهری می‌توان به: نشانی، صدای پای آب و مسافر را نام برد که شعر صدای پای آب یکی از بلندترین شعرهای نو زبان فارسی است.

حكيم ابوالقاسم فردوسي در سال 313 شمسي مصادف با 329 هجري قمري برابر با 940 ميلادي در روستاي "باژ" از ناحيه طابران طوس متولد شد. وي در خانواده‏اي مرفه و ممتاز رشد و نمو كرد و در دوران جواني به تحصيل علوم پرداخت. وي همچنين به ادبيات فارسي و تاريخ و ساير علوم رايج زمان خود آشنايي كافي داشت. آنچه كه از متون مختلف مشخص مي‏شود، او مسلمان و شيعه بوده است و به پيامبر(ص) و اهل بيت(ع) عشق و علاقه وافر داشت. اثر جاويدان فردوسي، شاهنامه نام دارد و در شمار بهترين آثار حماسي عالم است. شاهنامه بر اثر نفوذ شديدي كه در ميان طبقات مختلف ايرانيان يافت، در همه ادوار تاريخي بعد از قرن پنجم هجري مورد توجه بود و همه شاعران حماسه گوي ايراني تا قرن اخير تحت تأثير آن بوده‏اند. فردوسي در حفظ جانب امانت به هنگام نقل مطالب، به كار بردن نهايت مهارت در وصف مناظر طبيعي و ميدان‏هاي جنگ و قهرمانان منظومه خود و نظاير اين‏ها و نيز ذكر مواعظ دلپذير كمال توانايي را نشان داده است. حكيم ابوالقاسم فردوسي سرانجام در سال 411 هجري قمري برابر با سال 1020 ميلادي در هشتاد سالگي درگذشت و در طوس به خاك سپرده شد.

استاد حسين بهزاد در سال 1273 ش در تهران به دنيا آمد. او در اوايل كودكي به سبب علاقه بسيار به نقاشي و بي‏توجهي به درس، از مدرسه اخراج شد. پدرش او را به استاد نقاشي سپرد و او به نقاشي پرداخت. بهزاد با ارائه آثار هنري خود، به تدريج مشهور گرديد و سرانجام به عنوان بزرگترين و پرآوازه ‏ترين مينياتوريست معاصر ايران شناخته شد. او با ابداعاتي در هنر مينياتور، اين هنر اصيل و ارزشمند ايراني و اسلامي را بهبود بخشيد. استاد بهزاد در به كارگيري رنگ‏ها از شيوه‏هاي بديع استفاده مي‏كرد و با رنگ، شادي مي‏آفريد يا غم و اندوه را به بيننده القا مي‏كرد. شاهنامه فردوسي، ايوان مدائن و فتح بابل از جمله آثار ارزشمند ايشان است. وي در اواخر عمر، از هنركده هنرهاي تزئيني، دكتراي افتخاري دريافت كرد و به استادي آن درآمد. استاد بهزاد، مردي متواضع و در عين حال عاطفي و حساس بود و به اهل بيت عصمت و طهارت(ع) عشق مي‏ورزيد. ايشان سرانجام در 21 مهر 1347 ش در 74 سالگي درگذشت.

مادر ایشان خانمی بنام حدیثه بود که پاک دامن ترین و صالح ترین زنان زمانه بود. امام عسکری مدت زیادی از عمر شریف خود را در زندان ها گذراند. کنیه مشهور ایشان ابو محمد است و به ابوالحجة ابوالقائم و ابوالحسم هم شناخته می شوند. از القاب متعدد ایشان، عسکری است که برگرفته از کلمه عسکر به معنای نظامی و مناطق نظامی می باشد که ایشان در این مناطق تحت نظر و زندانی بودند. امام در میان مردم و اهل زمانه حتی دشمنان بسیار مورد احترام و تکریم بودند. از فضایل اخلاقی و کرامات نفس امام عسکری علیه السلام بسیار شمرده اند چنانکه در علم، زهد و تقوا ، عقل و خرد و ... سرآمد زمانه بودند.

دوران امامت امام حسن عسکری(ع) دورانی حساس و متفاوت بود. امام از جوانی تحت نظر خلفای جورِ عباسی قرار داشت تا جایى که از پانزده سالگی و در زمان حیات پدر بزرگوار خویش نیز به زندان برده شد. آن امام همام، به مقتضای زمان، رسالت خویش را به انجام می‏رساند و کار امامت را به پیش می‏برد. همچنین وظیفه‏ی سنگینِ آماده ساختن شیعیان برای امامت و غیبَت امام زمان، نیز بر عهده ‏ی آن حضرت بود. یکی از مهم‏ترین کارهای امام حسن عسکری، همانند پدر و اجداد طاهرینَش، تربیت شاگرد و حفظ فقه تشیُّع و اندیشه‏ ی ناب اسلام در برابر دشمنان و مخالفان بود تا آن جا که بیش از 260 نفر را از شاگردان آن امام نام برده ‏اند. امام حسن عسکری(ع) در کنار کارهای علمی، مجموعه ‏ای از تفسیر، روایات، معارف اسلامی و عقاید را نیز تألیف نمود که تفسیر و مواعظِ قصار از آن جمله ‏اند.